<czyta żrąc czekoladowego mikołaja>
Noteczka genialna! może ja cos dodam ^.^

nota genialna, jak to już droga Marta wspomniała <zażera Tofifee>

to ja zaraz walnę cd tego mojego jakże dennego opowiadanka, zabieram się do pracy

Od mojej wizyty u wytwórcy broni minął dokładnie 1 tydzień. Muszę tam iść-myślę. Zakładam moją nową sukienkę. Wychodzę. Po drodze mijam piekarnie. Wchodzę i kupuję sobie ciepłą jeszcze bułeczkę z malinami.Pyszna, myślę pałaszując śniadanie. Jest dopiero 7 rano a na ulicach życie się zaczyna budzić. Ptaszki dawno już wstały i teraz budzą mieszkańców leśnej stolicy. Po prostu sielanka. W tej przesłodzonej scenerii idę w stronę warsztatu krasnoluda. Mowgli już dawno stoi na nogach i od wczesnych godzin porannych wykańcza moją broń. Wchodzę do jego pracowni.
-Dzień dobry, Mowgli!-wołam na powitanie
-Ah, witaj panienko! Właśnie wykańczam i czyszczę twój łuk.
-To wspaniale. Za ile będzie gotowy?
-Sądzę, że za jakieś pół godziny.
-Super. W takim razie ja przejdę się jeszcze po mieście. Chcesz może coś z piekarni?-pytam się go grzecznie
-Nie dziękuję. Ale gdybyś mogła podejść do miejscowego krawca i odebrać nowe buty dla mojej córeczki. Została zaproszona na królewski bal i pragnę sprawić jej drobny prezent-patrzy na mnie błagalnym wzrokiem
-Oczywiście, nie ma sprawy-mówię i wychodzę. Wolnym spacerkiem udaję się do zakładu szewskiego. Po chwili jestem na miejscu.Dobrze, że znam już lepiej to miasto i nie muszę się pytać o drogę myślę i cicho pukam do drzwi. Moim magicznie wyczulonym słuchem słyszę ciche 'proszę'. Wchodzę i od razu uderza mi w nozdrza zapach skóry. Rozglądam się wkoło i powolnym krokiem przechodzę do dalszego pomieszczenie. Zastaję tam starszego schorowanego mężczyznę, który jest goblinem.
-Dzień dobry.-mówię cicho
-Witam, szanowną panią. W czym mogę pomóc?
-Przyszłam odebrać buty, które zamówił mój przyjaciel dla swojej córki. Z pewnością go pan zna. Mówię o krasnoludzie Mowglim van Morgensternie-dopiero po tych słowach na twarz krawca wpływa zrozumienie.
-Oczywiście. Zaraz je dam. Skończyłem je już 2 dni temu. Teraz są w magazynie. Zechce panienka pójść ze mną do magazynu, czy może woli zastać?-mówi szybko jakby każda sekunda nie spędzona na pracy była zmarnowana.
-Zostanę tutaj, jeżeli to panu nie przeszkadza-mówię
-Ależ nie, nie. Oczywiście. Mi panienka z pewnością nie będzie przeszkadzać. Za chwileczkę przyjdę-mówi bardzo szybko, a po chwili jeszcze szybciej opuszcza pokój i udaje się do magazynu. Po kilku chwilach wraca, niosąc ze sobą drewnianą skrzynkę, w środku której zapewne znajduję się buty dla młodej Morgenstern.
-Dziękuję bardzo. Ile płacę?-pytam się szewca.
-Ależ nic droga pani. Pan Morgenstern zapłacił z góry. Mam nadzieję, że buty się mu spodobają.
-Jeszcze raz dziękuję. Do widzenia-mówię i pośpiesznie wychodzę
-Do widzenie panienko- słyszę jeszcze za sobą głos goblina i zamykam drzwi. Patrzę na słońce. Mam jeszcze jakieś 10 minut. Udaję się wolnym krokiem przez park w stronę dziedzińca zamkowego.
***
Jest 8 rano, a ja znów siedzę w pracowni Mowgliego i patrzę jak czyści i lakieruje ostatnią strzałę.
-Gotowe-mówi zadowolony-Oto twój łuk z czarnym diamentem, tak jak prosiłaś oraz kołczan ze 100 strzałami. Mam nadzieję, że się podoba.
-Jest wspaniały-mówię-Za tak wspaniałą nagrodę, należy Ci się premia-dodaję i rzucam mu sakiewkę pełną monet-sądzę, że to wystarczy na wspaniałą suknię dla twojej córki-uśmiecham się promiennie
-Oh, dziękuję bardzo. Nie musiałaś. Tamta sakiewka z pewnością by mi wystarczyła-zaczął się przede mną płaszczyć.
-Wiem, że nie musiałam ale chciałam. Twoja robota przerosła moje oczekiwania. Dziękuję-mówię i zarzucam na plecy łuk z kołczanem.-z pewnością jeszcze się zobaczymy, ale teraz niestety muszę już iść. Pozdrów ode mnie swoją córkę i przekaż jej, że ja także idę na bal. Do zobaczenia wkrótce- mówię i wychodzę. Muszę znów odwiedzić krawca. Potrzebuję sukni na królewski bankiet myślę i ruszam w stronę znanego mi już zakładu krawieckiego.