Rozmawiam z krawcem o nowej sukni dla mnie na bal, kiedy ktoś bez pukania wchodzi do środka.Co za brak kultury myślę. Przyglądam się dwóm dziewczynom, które weszły właśnie do izby. Jedną, pierwszy raz widzę na oczy ale w drugiej rozpoznaję królową Elentaari. Dziewczyny właśnie się sprzeczają o coś.
-Nie ma mowy Philia.
-Owszem jest mowa Elen. Włożysz suknię. Ten bal ma uczcić urodziny twego świętej pamięci ojca. Powinnaś zdjąć tę zbroję i włożyć na siebie sukienkę. Zachowuj się jak dama, jak królowa a nie jak jakaś rozpieszczona nastolatka-kłóci się nieznajoma mi dziewczyna.
-Ile razy mam ci powtarzać. To nie jest zbroja-odpowiada jej królowa. Tę kłótnię przerywa ciche chrząkniecie krawca i mój zduszony śmiech.
-W czym mogę pomóc wasza wysokość?-pyta się rzemieślnik
-Potrzebujemy dwóch strojów-przerywa, ale pod spojrzeniem swojej towarzyszki kontynuuje-Znaczy się dwóch sukni-kończy lekko zakłopotana Elentaari
-Oczywiście. Zechcą panie może chwilę poczekać, a ja obsłużę mojego gościa-mówi i wskazuje na mnie wciąż duszącą się ze śmiechu.
-Dobrze. W takim razie my wybierzemy się do piekarni a pan niech zajmie się swoją pracą. Niedługo wrócimy i wtedy pogadamy-mówi dziewczyna, która prawdopodobnie nazywa się Philia i wyciąga księżniczkę za drzwi. Jeszcze przez chwilę słychać ich cichnące głosy, po czym znikają one w gwarze ulicznej. Nie mogąc wytrzymać wybucham śmiechem. Krawiec też się delikatnie uśmiecha.
-Ah, no cóż... O czym to ja mówiłem?-pyta się mnie starzec
-Właśnie mówiliśmy o sukni na bal dla mnie.
-Ah, oczywiście. No więc ma panienka już jakiś pomysł.
-Tak właściwie to chciałabym suknię z czarnego jedwabiu. Mogą być ewentualne złote zdobienia ale nic więcej. Suknia ma być zachwycająca, ale nie jakaś strasznie wyrafinowana.-mówię i pokazuję szkic który rysowałam dziś rano. Krawiec przygląda mu się chwilę po czym kiwa głową.
-Tak, tak. To z pewnością będzie wspaniała suknia. Niestety nie mam już na składzie czarnego jedwabiu.
-To nie jest problem. Mam nadzieję, że dostawa będzie bardzo szybka-to mówiąc wręczam mu 5 złotych monet. Krawiec patrzy niepewnie na pieniądze w swojej dłoni ale ze spokojem chowa łapówkę do woreczka w którym pobrzękują już inne monety.
-Ah, oczywiście, oczywiście. Suknia będzie gotowa na dwa dni przed balem. Czy to panience pasuje?-pyta się
-Niech będzie. A teraz proszę brać się do roboty. Oczekuję z pana strony pełnej perfekcji-mówię i wychodzę. Ileż ja muszę wydać pieniędzy, żeby wszystko szło po mojej myśli. o trudno. Raz się żyje myślę i udaję się spacerem w stronę lasu. Muszę upolować jakiegoś dużego zwierza, to sprzedam go korzystnie na targu.

-Możesz mi wytłumaczyć, z czego ona się tak śmiała?- spytała Philia, kiedy była pewna, że czarodziejka jej nie usłyszy. Jednak ja miałam wrażenie, że ktoś na śledzi. Odpowiedziałam tylko:
-Jak to z czego? Z CIEBIE! I tego twojego straszliwego błędu z moim ubraniem. Ja nie noszę zbroi! Zapamiętaj!
-Ale i tak założysz sukienkę- stwierdziła moja przyjaciółka.
I wtem nieoczekiwanie ten durny chłopak zaczą się wydzierać:
-KSIĘŻNICZA ELENTAARI PRZYJDZIE NA BAL W SUKIENCE!!!! KSIĘZNICZKA....-urwał, gdy zobaczył mój wzrok. Mój morderczy wzrok. Ale inni tego nie zauważyli, za to każdy każdemu zaczą to powtarzać...
-Eh- westchnęłam- Przyjdę w tej sukience.
-Yes, yes, yes!- zaczęła tańczyć i śpiewać Phila. Uniosłam rękę w geście, który oznaczał "Jak się zara nie zamkiesz, to dostaniesz po łbie!". Wesłyśmy do piekarni. Od razu rzucił się na mnie sun piekarza, półelf.
-Jejku, jak fajnie! Będziesz w sukience!- wyściskał mnie na powitanie.
-Załóż taką krótką do połowy ud-usłyszałam głos jego siostry.
-Pogięło cię- stwierdziłam, po czym zwróciłam się w stronę chłopaka- Ridhal, możesz mnie puścić. To, że jestes przyjacielem Lathendrotha, nie znaczy, że masz przywileje do przytulania się ze mną.
Na te słowa chłopak natychmiast odsuną się ode mnie. Philia sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz powiedzieć coś w stylu: Ah, jakie to romantyczne! Dwóch chłopców bijących się o dziewczynę. Też bym tak chciała. Na szczęście wiedziała chyba, jaka będzie moja reakcja, więc siedziała cicho.
Zakupiłyśmy duzy świeży chleb. Tak ja to tradycyjnie było w tej piekarni, dla nam jeszcze ciepły. Udałyśśmy się więc do krawca. Na szczęście nie była tam już tej rozchichotanej czarodziejki.
-No a więc to, że idziesz na bal w sukience to prawda, czy plotka?- zapytał się mnie krawiec, zanim jeszcze drzwi się zamnkęły.
-Wygląda na to, że prawda- odpowiedziała za mnie Philia. Puszyła w stronę sukien. Wyciągneła jakąś szczuplutką i bardzo krótką- Masz, przymierz. Westchnęłam, ściągnełam mój strój, i założyłam sukienkę. Łe, nie miała ramiączek, zaczynała się lekko nad biustem, i kończyłana pewno wcześniej, niż przed połową ud.
-Świetnie!- klasnęła w dłonie Philia, zwróciła się do krawca- Uszyj sukienkę dla naszej księzniczki dokładnie taką samą, jak jest tutaj. I dpilnuj, żeby nikt inny prócz Elen nie mał takie samej, jasne? Któraś ze służących przynieśie materiał, jak tylko dojdziemy do zamku. A co do mojej sukni, to czy jest już gotowa?
-Owszem panienko- powiedział krawiec, po czym udał się na zaplecze, by powrócić z krwistoczerwoną suknią. Była nawet tałkiem fajna. Ale tylko Philia załozyłaby suknię takiego koloru. W ogóle czerwony materiał był u nas wielkim rarytasem. Kosztował prawie tyle samo, co czarna satyna.
-Tę suknienkę zabierze także służąca- dodała moja koleżakna- Dziękuję ślicznie i do widzenia.
-Do widzenia, panienki- pożegnał się grzecznie krawiec.
-Co się nie odzywałaś?- spytała mnie, gdy wracałysmy do zamku.
-A co miałam mówić? Nie założę tego.
-Owszem, założysz. Ja tak mówię, i tak będzie!- po czym dźgnęła mnie palcem wskazującym w żebro. Oddałam jej. W takim nastroju wróciłyśmy do zamku.

już kończę, już kończę nie pisać!

Ten bal jest niesamowicie sztywny myślę i dalej rozglądam się po przybyłych gościach. Po chwili wrota do sali balowej otwierają się, i wchodzi jakaś kobieta. Ma całkiem ładną sukienkę ,ale nie w moim stylu. Ona jest biała, a ja wolę czerń. Dziewczyna uśmiecha się do mnie i chwilkę dłużej zatrzymuje wzrok na uszku.No co? To już nie można przyjść na bal z pupilem?myślęPoza tym, co to za jedna i czemu się do mnie uśmiecha. Widzę ją pierwszy raz w życiu. Rozglądam się dalej. Zauważam królową Elentaari i tę szaloną dziewczynę, Philię. Są one otoczone przez tłumek poddanych, którzy ciągle coś paplają do jej wysokości. Ta królowa to musi mieć przesrane życie. Normalnie zero prywatności. Po jakimś czasie zaczyna robić się weselej. To z pewnością sprawa ogromnej ilości wina. Niestety ja nie mogę się zabawić. Niemal każdy elf jaki do mnie podejdzie, żeby zagadać albo poprosić do tańca, zostaje niemal natychmiast obwarczony przez Uszka. Wreszcie nie wytrzymuję, kucam i szeptem zwracam się do mojego jaguara:
-Posłuchaj mój drogi. Jeżeli jeszcze raz warkniesz na jakiegoś przystojnego elfa, to nigdy więcej nie zabiorę cię na bal. A teraz zachowuj się przyzwoicie bo nie dostaniesz kolacji. Zrozumiałeś?-pytam. Mój kotek zastanawia się chilę po czym kiwa spokojnie łbem. Wstaję i pochodzę do królowej:
-Witam, wasza wysokość. Wspaniały bal, zaprawdę.
-Dziękuję ci. Chciałabym cię zapytać o imię, ponieważ spotkałyśmy się dziś u krawca, ale niestety nie było czasu na przedstawienie się
-Nazywam się Francheska Jagoo von Manolo. Jestem czarodziejką. Widzę, że wasz królewska mość jednak włożyła suknię.
-Tak, tak, ale proszę nie tytułuj mnie tak. Mów mi po prostu Elentaari, dobrze?-Jak sobie życzysz.
W ten sposób prowadzę rozmowę z Elentaari. W końcu odchodzę i udaję się do stołu z przekąskami. Po kilku chwilach, w momencie kiedy zajadam się babeczkami jagodowymi, podchodzi do mnie jakiś facet z białą sową na ramieniu i zagaduje mnie:
-Czemu tak piękna kobieta jak pani, stoi sama, bez partnera?
-Ponieważ Uszek odstrasza większość mężczyzn.
-A kim jest ten sławny Uszek?- dopytuje się gostek.
-Oto on-mówię i wskazuję dłonią na jaguara, który wyłania się spod stołu, z umazanym na czerwono pyszczkiem.
-Wspaniałe zwierzę. Czy to jest rzadki okaz jaguara czarnego, który podobno jest na wyginięciu? Myślałem, że żyją już takie tylko 3- zaczyna paplać ten gostek.Ale on przynudza myślę.
-Tak, to wspaniały jaguar. Ale ja traktuję go nie jak zwierzę, ale jak najlepszego przyjaciela. Dzięki tamu Uszek jest mi bardziej posłuszny.
-Ma pani ciekawe podejście do zwierząt. Ależ gdzie moje maniery. przecież ja się nie przedstawiłem. Nazywam się Magnus del Petergate i jestem nadwornym magiem tego królestwa.
-Ja nazywam się Francheska Jagoo von Manolo i również jestem czarodziejką- uśmiechnęłam się zalotnie. W końcu mam prawo się zabawić no nie?
-Chwileczkę, czy pani powiedziała Jagoo von Manolo? Czy to nie jest aby ten słynny ród czarodziejów?
-Tak, oczywiście.
-Czyli, pani ojcem był wielki mag Regentus Jagoo von Manolo? Ten, który wynalazł magię teleportacji? Przecież to jest jeden z najsławniejszych magów na świecie. Mówiono, że kiedy umierał, cały swój dobytek przepisał córce po warunkiem, że nauczy się ona wszelkiej magii świata, oprócz nekromancji. Czy to prawda?
-Oczywiście, choć to nie był warunek lecz prośba. A konkretniej powiedział, żebym uczyła się jakiejkolwiek magii, bylebym nie dotykała się nekromancji.
-Interesująca  historia. Czy może mi pani powiedzieć coś więcej na ten temat? Bo widzi pani, ja jestem ogromnie zafascynowany historią magii, a w szczególności drzewem genealogicznym pani rodziny.
-Ależ oczywiście. To dla nie żaden problem. A więc...- i w ten sposób spędziłam resztę nocy. W końcu bal się kończy, a ja żegnam się z Magnusem. Wracam do karczmy i idę do swojego pokoju. Następnie starannie zdejmuję i składam suknię, po czym po krótkiej toalecie kładę się spać. To była długa noc, myślę i niemal natychmiast zasypiam.

-Nie, nie włożę tego- powiedziałam Philii widząc, co krawiec dla mnie uszył.
-Włożysz, włożysz- powiedziała, wciskając sukienkę.
-Wyglądasz śliiiiiicznie!- wykrzyknęła Alhana, wpadając do mojej komnaty.
-Ty przeciw mnie?- spytałam grobowym tonem.
-Ahaa? Patrz, co ci znalazłam!- rzuciła we mnie czymś dziwnym. Spojrzałam na to cuś. Niczego mi to nie przypominało, Dziwne jakieś?
-Co się tak na to lampisz?- wykrzywiła się moja przyjaciółka. Miałam ochotę przypomnieć jej, ze jestem księżniczką, ale się powstrzymałam.- Szpilki to są.
-Szpilki? W sensie, że co szpilki...?
-Buty-szpilki. Zakładaj.- po czym w ogóle nie pytając się o zgodę posadziła mnie na krześle, i założyła ten wynalazek szatana.
-Wyglądasz prześlicznie- zatańczyła Alhana- Lecę się przygotować!- wybiegła.
-No, to teraz wstań i pochodź trochę. Musisz się nauczyć chodzić.
-A co ja robię od jakiegoś niecałego wieku??? Chodzę!
-Wiem, ale musisz się nauczyć w TYM chodzić- skazała na moje buty. Zrezygnowana westchnęłam.
Philia naprawdę okazała się dobrą nauczycielką, dlatego pół godziny mi wystarczyło, żebym potrafiła dobrze chodzić w TYM czymś. Ledwo co usiadłam, wpadła jedna ze służących krzycząc, że już goście przyszli, i że trzeba już iść. A więc wyszłam. Kiedy pojawiłam się na sali balowej, wszystko ucichło. Weszłam na podwyższenie, po czym  zaczęłam moja przemowę:
-Witam wszystkich gości zgromadzonych na dorocznym balu. Jak wiecie, jest to rocznica śmierci mego ojca. Każdy wie, że był on wspaniałym królem. Uczcijmy teraz jego pamięć chwilką ciszy-.....chwila ciszy.....-Na pewno nie chciał by, żebyśmy się smucili, więc.. a co tam! Wszystko ok? Ok. Sprzeciw? Nie widzę. Dobra, zaczynamy!
I wen oto sposób zaczęliśmy nasz bal. Na początku było dość sztywno, ale z czasem, jak podali wino, wszystko się rozluźniło. Zaczęły się tańce, i wiele innych zabaw. Ja stałam otoczona przez grupkę dworek, które wcale nie zamierzały się ode mnie odczepić. W tłumie ujrzałam tą czarodziejkę, która spotkałam u krawca. Ona musiała zobaczyć moje spojrzenie, bo także ruszyła w moją stronę. Zaczęłyśmy rozmowę:
-Witam, wasza wysokość. Wspaniały bal, zaprawdę- ukłoniła się lekko.
-Dziękuję ci. Chciałabym cię zapytać o imię, ponieważ spotkałyśmy się dziś u krawca, ale niestety nie było czasu na przedstawienie się
-Nazywam się Francheska Jagoo von Manolo. Jestem czarodziejką. Widzę, że wasz królewska mość jednak włożyła suknię.
-Tak, tak, ale proszę nie tytułuj mnie tak. Mów mi po prostu Elentaari, dobrze?-zapytałam z nadzieją.
-Jak sobie życzysz.- Odeszła, w poszukiwaniu następnej osoby do rozmowy.
Dalej, napadła mnie Philia:
-Mówiłam, ci, jaki ten bal będzie fajny?? Mówiłam ci, nie? No rzeż ci mówiłam...?
-Mówiłaś, mówiłaś. Philio, czy przypadkiem nie za dużo wypiłaś???
-Nie, patrz, ktoś siedzi na twoim tronie!
-Serio?- odwróciłam się i ujrzałam chłopaka, który... no dosłownie rozwalił się na moim fotelu. Ruszyłam w jego stronę. I na sam koniec, kiedy miałam już wejść na ostatni schodek, wyrznęłam się, i wpadłam w ręce chłopaka.
-Moja droga- usłyszałam znajomy głos- Nie powinnaś pić tyle na balach...
-Latuś, to było tylko 20 kielichów...
-No, mnie się czepia, a sama się upija na kołek- Oburzyła się moja przyjaciółka.
-Daj spokój, wtuliłam się w Ltusia, to jest w Latchendrotha, i poszłam spać... ^^


Nie miałam pomysłu na końcówkę..